A importancia da confidencialidade en Psicoloxía Aplicada

  1. José Luis Rodríguez-Arias Palomo
Revista:
Anuario Psicoloxía e Saúde: Revista Oficial da Sección de Psicoloxía e Saúde do COPG

ISSN: 2444-6653

Ano de publicación: 2019

Título do exemplar: Segredos

Número: 12

Páxinas: 67-78

Tipo: Artigo

Outras publicacións en: Anuario Psicoloxía e Saúde: Revista Oficial da Sección de Psicoloxía e Saúde do COPG

Resumo

A confidencialidade dá sentido ó exercicio profesional da Psicoloxía calquera que sexa o seu ámbito de aplicación. É básica para que os clientes desvelen a súa intimidade nun clima de confianza. Outras profesións teñen na confidencialidade o asento para o desenvolvemento do seu labor profesional, pero en Psicoloxía alcanza unha importancia especial, porque especial é a transcendencia da intimidade que se expón nunha consulta de Psicoloxía. Discútense os argumentos a favor e en contra de manter a confidencialidade en tres supostos frecuentes do traballo psicolóxico: a confidencialidade fronte á seguridade persoal, nos informes psicolóxicos e en relación ás confidencias. Partindo duns exemplos analízanse as opcións dispoñibles. Non se ofrece unha solución definitiva, senón a oportunidade de reflexionar sobre os exemplos para atopar alternativas e fundamentos aos que recorrer cando o lector se atope en dilemas éticos similares. Conclúese que defender a confidencialidade contribúe ao prestixio da Psicoloxía.

Referencias bibliográficas

  • Beauchamp, T.L. y Childress, J.F. (1979). Principles of biomedical ethics. New York: Oxford University Press. (Principios de ética biomédica. Barcelona: Masson, 1999).
  • Bordin, E.S. (1994). Theory and research on the therapeutic working Alliance: New Directions. En A.O Horvath y L.S. Geenberg (eds.), The working Alliance: Theory, research and practice (pp. 13-37). New York: Wiley and sons.
  • Constitución Española (1978). BOE, 29/12/1978.
  • Consejo General de la Psicología de España. (1987). Código Deontológico de la Psicología. Madrid.
  • Fisch, R. Weakland J.H. y Segal, L. (1982). The tactics of change. San Francisco-Washington-London. (La táctica del cambio. Cómo abreviar la terapia. Barcelona: Herder. 1984).
  • Gracia, D. (2001). La deliberación moral: el método de la ética clínica. Medicina clínica. 117(1), 18-23.
  • Hawton, K., Witt, K.G., Taylor Salisbury, T.L., Arensman, E., Gunnell,D., Hazell, P., Townsend, E. y Van Heeringen, K. (2015). Pharmacological interventions for self-harm in adults. Cochrane Database of Systematic Reviews. Issue 7. Art. Nº: CD011777. DOI:10.1002/14651858.CD011777.
  • Horvaath, A.O., Del Re, A.C., Flückiger, C. y Symonds, D. (2011). Alliance in Individual Psychotherapy. Psychotherapy. (48)1, 9-16
  • Huband, N., Ferriter, M., Nathan, R. y Jones, H. (2010). Antiepileptics for aggression and associated impulsivity. Cochrane Database Systematic Review. 17(2). https://www.cochrane.org/ CD003499/BEHAV_antiepileptic-drugs-for-treating-recurrentaggression
  • Jones, R.M., Arlidge, J., Gillham, R., Reagu, S., Van den Bree, M. y Taylor P.J. (2011). Efficacy of mood stabilisers in the treatment of impulsive or repetitive aggression: systematic review and metaanalysis. British Journal of Psychiatry. (198), 93-98.
  • Ley 41/2002, de 14 de noviembre, básica reguladora de la autonomía del paciente y de derechos y obligaciones en materia de información y documentación clínica. BOE, 15/11/2002.
  • Ley Orgánica 3/2018, de 5 de diciembre, de Protección de Datos Personales y garantía de los derechos digitales. BOE, 6/12/2018.
  • Ley Orgánica 10/1995, de 23 de noviembre, del Código Penal. BOE, 24/11/1995.
  • ONU (1948). Declaración Universal de Derechos Humanos. Naciones Unidas. http://www.cnrha.mscbs.gob.es/documentacion/bioetica/pdf/Universal_Derechos_Humanos.pdf
  • Real Decreto de 14 de septiembre de 1882 por el que se aprueba la Ley de Enjuiciamiento Criminal. BOE 17/10/1882. Real Decreto de 24 de julio de 1889 por el que se publica el Código Civil. BOE 25/7/1889
  • Reich, W.T. (Ed.). (1995). Encyclopedia of Bioethics. New York:Macmillan.
  • Rodríguez-Arias, J.L., Fontecilla, G., González, M. y Ramos, M. (1996). Aplicación de un modelo de Terapia Familiar Breve en una Unidad de Salud Mental. En A. Espina y B. Pumar (Ed.),Terapia Familiar Sistémica. Teoría, Clínica e Investigación (pp.271-286). Madrid: Fundamentos.
  • Watzlwick, P., Beavin, J.H. y Jackson D. D. (1967). Pragmatics of Human Communication. New York: W.W. Norton. (Teoría de la Comunicación Humana. Barcelona: Herder. 1981 (2ª ed.)).